https://www.youtube.com/watch?v=X4bgXH3sJ2Q

Amoy banal

 

 

Nazeeh by Junaid Perfumes

Salamat sa iyong regalo, Frecy.

Pamilyar na ako sa ganitong uri ng amoy. Amoy matanda. Amoy leather. Yung bang tulad ng amoy ng insenso sa simbahan - amoy banal. Ngunit sa paulit-ulit kong pag amoy nito ay nakalakihan ko na din at nagustuhan. Kung sabagay, may katandaan na din naman ako. Nitong Noviembre lang saakin ibinigay ito at nakalahati ko na agad. Nakakatuwa din pagmasdan ang gintong mala-seashell o Arabic minaret nitong cap... or mukang gintong ---- sa bird's eye view.

8/10 

Fragrantica: https://www.fragrantica.com/perfume/Junaid-Perfumes/Nazeeh-22391.html

Kasama sa larawan ay ang The Imitation of Christ, bilang pagpupugay kay idol na si Rizal na malapit na ang death anniversary. Sa tanang buhay ko ay first time ko din magawi sa Rizal Park nitong taon sa pagsasadya sa National Museum, kasama ang aking Josephine Bracken. Makikita rin sa larawang ito ang ipinamana sa akin ni daddy na Leatherman multi-tool na marami na ding pinagdaanan.

pampaano

nagkikislapan ang kaliskis
ng mga nakasalansang pampano
sa talipapa

sinasabayan ng patagong kislap
ng ngiti
ng mga parokyanong nagsasarili
at bulagbulagan 

sa hinagpis
ng mga walang muwang na hibeng
paanod anod sa karagatan

(true) the looking glass

there is a tingling fear 

as you peer through a wall of glass 

that for any given second

may break into millions

of too little pieces

having striking resemblance

to those that your eyes 

leak in slumber

DFA, bakit naman ganyan?

Ang pagpila (queuing) ay isang paraan ng pagkakaroon ng kaayusan (order) at pagpapakita ng disiplina bilang isang taong marunong gumalang sa kanyang kapwa tao. Ngunit kung ito ay aabusuhin ng may kapangyarihan (e.g. ang nagpapapila/ang sinasadya), maski sino man ay mawawalan ng gana sa isang disiplinadong sistema. Sino ang hindi maiinis sa pag pila ng mahigit sa sampung oras at paghinatayin sa isang paradahan (parking lot) na napakainit at wala man lang maayos na lagusan ng hangin (ventilation). Bukod pa diyan ay wala din mapahiram na palikuran (rest room) at ika'y palalabasin pa sa gusali upang maka-ihi. Sino ba ang karamihan na sa inyo ang nagsasadya? Hindi ba ang mga makabagong bayaning OFW na malaki ang inaambag sa ekonomiya ng bansa? DFA, bakit naman ganyan? Ito ay maling mali at kung may pagkakamali ay mayroon din dapat managot at maparusahan. Ngunit sino ang napaparusahan? Hindi ba't ang mga pumipila at nagtiyatiyaga sa isang bulok na sistema? 

Palpable

I.

Ika-tatlong sunod na gabi na ito na wala akong tulog. Hindi na din ako mabibigla kung ito’y magtatagal pa ng ilang mga araw. Ang mga boses ay lalong lumalakas, dumadalas at mas nagiging klaro. Maski sa tanghaling tapat ay hindi na ako tinatantanan. “Talon… tumalon ka na.” 

Nakatakda kaming magkita noon pagkatapos ng kanyang shift sa pinapasukan niyang bookstore. Si Flor ay isang part-time book keeper sa isang maliit na shop na malapit sa aking tinutuluyan. Doon din kami unang nagkakilala. Hindi ko malilimutan ang unang pagkakataon na siya’y aking nasilayan. Naka talungko ako noon sa may ibaba ng estante ng mga librong fiction habang tangan tangan sa aking mga kamay ang The Memoirs of Sherlock Holmes. Nakabukas ang libro sa pahina na may larawan ng isang talon kung saan sa harapan nito ay may dalawang tao na tila nagbubuno. Habang pinagmamasadan ang nakaguhit ay bigla na lang may tinig ng babae akong narinig na pabuyong nagsabing "mabubuhay pa yan..."

Napatingala ako sa aking kanan at dagling napa atras ng kaunti nang magsalubong ang aming mga mata. Bilugan at kapwa maitim ang kanyang mga pagod na mata na sa kabila ng bakas ng panahon ay may ningning ng sigla. Medyo pahaba ang kanyang mukha na kinokoronahan ng maikling tabas ng itim na buhok na bahagya lang lumalapas sa ilalim ng kanyang mga tenga. Sa aking kinaroroonan ay muka siyang mas maliit pa sa akin at akoy hindi rin naman katangkaran. Hindi rin gaano malaman ang hubog ng kanyang katawan na nilalamon ng maluwag niyang puting blusa na halatang ilang oras na din sumasabak sa trabaho. Typical... sa loob loob ko.

Napa "ah ok" na lang ako. Sa totoo lang, ilang beses ko na din naman nabasa ang istoryang iyon. Hindi ko rin gaano nagustuhan ang bigla niyang pagsulpot sa aking personal space. Ginamitan ko siya ng aking supladong tingin sa pagasang aalis at lulubayan niya ako. Gayun pa man, ako pa din ang sumuko. Ang ilang segundo ay mistulang mga minuto kung ikaw ay naiirita.  

Ako'y tumayo at nakaambang nang umalis nang bigla niyang hinawakan ang aking kamay. Malamig.  "Ano po ba yun?", siyang aking umay na binanggit habang mahinahong pumiglas sa kanyang pagkakahawak. "Ikaw ba yung muntik nang mahagip nung van dun sa may Espanya?" Kasabay ng pagtinding ng aking mga balahibo ay nagbalik sa akin ang lahat at tila huminto ang aking paligid. Nabasag lang katahimikan nang sumigaw ang kahera ng "Flor!". Bakat sa mukha niya ang pagkadismaya at bago pa man siya umalis ay nagsabing, "bukas ng alas-singko y media ng hapon sa may BPI sa kanto".

Sino ang ikaw sa akin?

Ikaw ang TAHANAN na aking inuuwian sa tuwing ako ay nawawala, napapagod at nasasaktan.  

Ikaw ang SUSI sa kandado ng tanikalang gumagapos sa mga bisig ng aking puso at kamalayan.

Ikaw ang nagiisang PUSTA na ang aking buhay ang isusugal, ito man ay magdulot ng kapahamakan.

Ikaw ang maliwanag na BUWAN na nagsisilbing tanglaw sa masukal at taksil na daang nilimot ng mga bituin. 

Ikaw ang SAGOT sa lahat ng tanong na bumabagabag sa aking isipan sa mga gabing binabalisa at hindi makatulog.

Ikaw ang pagsara ng KURTINA sa kwartong niluma ng panahon, na sa huling pagngiti ay bakas ang wagas na kapayapaan.

Sino ang IKAW sa akin?

Ikaw ang PAGASA na matapos ang mahaba at nakakapagal na gabi ay sa kinabukasan ay mayroon paring masasaksihan na pagsikat ng araw.

First day of the rest

 

October 17, 2022

 

A blur of probability

 

 

https://www.researchgate.net/publication/301703361/figure/fig3/AS:358017221578754@1462369365513/Schroedingers-cat-prior-to-measurement-the-cat-is-in-a-superposition-of-the-states-1.png

Tama ka na naman, signor Elio. Heto ang isang aria para sayo

 

https://www.youtube.com/watch?v=2RuwAxhr2sQ\

Anti-tulo laway

 

A. Natutulog

B. Nagdadasal

C. Nag sla-slack

D. All of the above

 

 

Let them arrows fly

the fiery arrows that you hurl at me

are nothing compared to the dagger

that i foolishly struck your heart with

so ill keep on pushing forward

until the day i draw the incessant blade

easing you of your pain

First of October

As the nights become longer and the days short

And when my weary old eyes are about to falter

May the memory of today transcend all that is of me

Be the sole recollection that my heart will forever hold

26/100

 

she treads lightly into night and day

calm as the summer Epiphyllum

but vibrant as pansies' polonaise

 

sunrays dare not touch the curls of her hair

and moonbeams refrain to search where she dwells

for heaven knows true where her heart lays bare

 

should a budding rose to seasons concede?

an eclipse may transpire in breathhold's time

a bough to cling on, to bloom and persist

 

An ill-advised change

My liking and fascination to Valda pastilles goes way back during my pre-teen years. I remember my dad giving me and my sister one each of that emerald green, sugar-coated conical mints as he himself indulges on one. Apart from its soothing fresh flavor that isn't too harsh on the taste buds, the pastilles come in an exquisitely designed golden brass tin can. Apparently, the company decided to change the tin can's design to give it perhaps a more modern look. It's a pity since the original printing that I used to know and that I am very fond of is very much superior to the cheap looking current one. Good thing the product itself is the same as before. 

 

Included in this photo is my newly acquired fine nibbed, burgundy Parker jotter fountain pen. This marks the beginning of my journey to the world of fountain pens. My handwriting though, still sucks.

Stairwell to heaven

There is something soothing about stairwells, to me at least. It may seem an uncanny choice for a ‘comfort place’ but my inclination is not unfounded. Perhaps there could even be others just like me. In a fast-paced capitalist world where money is being driven by time, elevators have reduced stairwells as merely movie sets for bust horror flicks. But of course a building plan won’t be approved without them for safety measures like during instances of fires and earthquakes where the use of elevators is never encouraged. Pero men! Sa buong buhay mo gaano kadalas kaba makakaranas ng lindol at sunog sa loob ng isang building? E mas madalas pa siguro yung mga pagkakataon na natutuwa ka sa wifi provider mo kesa yung makaranas ka ng sakuna. In no way am I ridiculing any kind of catastrophe; I’m rather just hitting on the formerly mentioned.

I find solace in stairwells. It gives me the familiar feeling that a church gives; the silence, large glass windows, the way light reflects against the walls and the manner in which sound reverberates.  

 

      

May sumingit pala.

25/100

you're like a warm shower bath
in the wake of the morning
with every drop touching the skin
embraces the heart and eases
the uncertainty that fogs
the inner depths of the soul
as you assure your presence
next to me and within me
despite this unclear longing

that preys on my fragile mind

24/100

There is something

in the cold bitterness
of yesternight's leftover coffee
that reminds me of you.
Henceforth,
I shall do in excess
for tonight's brew.

Still the wonder years

Thank you.

The illusion of fear

Fear is an illusion that serves to protect and preserve. The will to overcome fear may take a great measure but nonetheless never impossible. Just like any other state of mind, a plataeu and instantaneous decline is reached once one is able to accept and take an active risk, be it a success or futile effort. To continue to exist is to continue to fear and overcome fear, a cycle that repeats and evolves. It evolves in a sense that what one has overcome before would never generate the same intensity of fear if perchance the same entity or situation is again encountered. One can never genuinely fear the same thing again and again to the same or greater degree once overcame. However, it is possible for fear to grow if risk is not taken and if denied or ignored relative to time. Why is fear then an illusion? It is an illusion in the basic sense of being a state of 'mind'. It is not something tangible but rather a conception of consciousness, which of course is unique to every individual. Two or more individuals may fear a similar thing in general, but never to the exact parameters. Why do we fear? Obviously, it is a basic instinct for the ultimate goal of survival. Not all fears are born from instinct, some are acquired through experience. Is there then such a thing as genuine fear? It may be conceived that there is but a proof can never be warranted to the limits of counsiousness. Genuine fear is the ultimate end of all fears, and such is death.

Sheesh

I recently skimmed through the 'piles of files' in my trusty old laptop (ever hardy and undying) and came upon a music playlist that I used to listen to when I do my early morning jogs around the famed sunken garden of UP Diliman (...di rin magbabago ang damdamin...). It was a handful of select songs/themes of several 90s super sentai shows that I used to love when I was a kid, plus my ever favorite kamen rider black to which up to this day I still dream of becoming one. 

If you'll be granted one super power, what would that be and why? 

This is a perennial question to kids whose minds are tickled by the provoking adults. As a kid, its either invisibility or the ability to fly for me. But if asked now, my answer would be very much far off. I'd wish for the power to see one's pure intentions.

And the first thing I'll do... 

...is to look into a mirror.

I'm so lost 2022, sheesh. 

Kung nadumihan mo ba yung sabon mo, pwede mo din ba gamitin yung mismong sabon na yun para ipang linis?